Immersyjna opowieść Aleksandry Łukaszewicz oparta jest na wideomappingu, muzyce elektronicznej z białym śpiewem oraz performance. Jest częścią projektu w ramach osobistych poszukiwań artystki pt. „Moje kulturowe DNA”. Ola Łukaszewicz komunikuje się w nim z widzem poprzez symbole kultur powiązanych z jej kodem genetycznym.
„Odlot Dziewczyny Żurawia. Tradycyjne Transformacje” składa się z wideomappingu przedstawiającego w formie kolorowego roju kształt kobiety wykonującej powolne ruchy przypominające ptaka. Stopniowo kształt traci formę kobiecą przekształcając się w ptaka, żurawia, stanowiącego analogię bogini Lady/Łady. który powoli odlatuje, wydostając się z sieci portowych żurawi. Grana na żywo muzyka DJ-a Morfeusza wykorzystuje sample z fragmentami polifonicznej pieśni łotweskiej „Dai ciuto” o lecącym żurawiu, a także próbki dźwiękowe z szumem ocenu, odgłosami burzy i ptaków o zachodzie słońca. Kontrapunktem do wypowiedzi artystki będą materiały filmowe z rejsów – założyciela Ińskiego Lata Filmowego Bohdana
Mapping ciała (3D, w stroju rokoko) wykonał Lui Avallos (Wydział Sztuk Pięknych na Uniw. w LIzbonie) (pod kierunkiem dr Monica Mendes – też z tego Uniw.) Animację i „morfing” Filip Urban (z Akademii Sztuki w Szczecinie). Do performance’u artystka ćwiczyła u Jaime de Val w ramach lipcowego Summer Lab w jego projekcie https://metabody.eu/summerlab-2024/. Całość eksperymentu artystycznego i technologicznego, o charakterze hybrydowym jest też w ramach CAPHE (Communities and Artistic Participation in Hybrid Environments – https://www.caphe.space)
